Os ACRÓSTICOS son composicións poéticas na que as letras iniciais, medias ou finais dos versos, lidas en sentido vertical, forman unha palabra ou unha frase.
O ideal é que o poema resultante teña relación coa/s palabra/s que se pode/n ler en vertical. Algúns exemplos:
Soubeches unha vez máis
ocultar o teu rostro,
negar ao mundo ese don
impreciso pero doce, así,
así amante: a túa boca.
Anónimo
Materia de milagre a túa presencia e
O ardor que provocas e que templo
Nas pozas dos teus ollos
Igualmente ardentes
Cando os corpos deciden
Amarse deica as últimas labaradas
María Xosé Queizán
Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise
sabendo que deberia ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio
só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna
sustituíndo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen resistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia.
Acróstico, novembro 1994. LOIS PEREIRO (Coas letras de SIDA)
Paixón que enlaza corazóns:
Amorío.
Razóns que sobran e faltan:
Tolería.
Inmensa felicidade ou
Celos.
Inventamos realidades e
Poemiñas escribimos,
Entregando a nosa alma,
Movidos polo engado
Ou o rumor pausado,
Si, dunha bágoa.
Sem comentários:
Enviar um comentário